قطره بارانی از ابر چکید. چون به زمین نگاه کرد
دریای پهناور را دید و از کوچکی و حقارت خود شرمنده شد و گفت:

“جایی که دریا هست وجود من بی مقدار به حساب می آید.”

چون قطره باران خود را کوچک دید
صدف او را درون خود جای داد و بعد از مدتی تبدیل به گوهر شد.
پس از مدتی نصیب ماهیگیری شد و او آن گوهر را به بزرگی هدیه کرد.

بلندی از آن یافت کو پست شد
در نیستی کوفت تا هست شد

«کلیات سعدی»

بگو دوچرخه ………. سیبیل بابات میچرخه
بگو فرانسه ……….. بابات قد آدامسه
بگو خاک انداز …………. خودتو جلو بی انداز
بگو متکا ……………. بخور از این کتک ها
بگو دیوونه …………….. نصفه تون تونیت بیرونه ، تو کوچه آویزونه
بگو باد بزن …….. برو سره کوچه داد بزن
بگو پنیر ………….. برو یه گوشه بمیر
بگو شامپو ………………. بیا بغلم گامبو
بگو سه هفتا،بیست یکی ……… خاک تو سر تو یکی
بگو چاقو ……………. برو بچه دماغو
بگو اشرف …….. دلم برات قش رفت.
از تفریحات سالم ما ))

  وقتی که قلب‌هایمان‌ کوچک‌تر از غصه‌هایمان‌ میشود،
وقتی نمیتوانیم‌ اشک هایمان ‌را پشت‌ پلک‌هایمان‌ مخفی کنیم‌
و بغض هایمان ‌پشت‌ سر هم‌ میشکند …

وقتی احساس‌ میکنیم
بدبختیها بیشتر از سهم‌مان‌ است
و رنج‌ها بیشتر از صبرمان …

آن‌ وقت‌ است‌ که‌ مطمئنیم‌ به‌ تو احتیاج‌ داریم
و مطمئنیم‌ که‌ تو
فقط‌ تویی که‌ کمکمان‌ میکنی …

آن‌ وقت‌ است‌ که‌ تو را صدا میکنیم
و تو را میخوانیم …

آن‌ وقت‌ است‌ که‌ تو را آه‌ میکشیم
تو را گریه ‌میکنیم …
و تو را نفس میکشیم …