دل من همانند،اتوبوسهای شهر شده!

غصه ها سوار میشوند.فشرده به روی هم! و

من راننده ام که فریادمیزنم:

دنیا

اینجا سَرزََمیِن واژِگانِ واژگون اَست …

جایی که گنج، جَنگ میشَوَد

دَرمان ،نامَرد میشَوَد

قهقه هِق هِق میشود

امااااا

دَرد همان دَرد است…….

خسته ام از این کویر ، این کویر کور و پیر
این هبوط بی دلیل ، این سقوط ناگزیر
آسمان بی هدف ، بادهای بی طرف
ابرهای سر به راه ، بیدهای سر به زیر
ای نظاره ی شگفت ، ای نگاه ناگهان !
ای هماره در نظر ، ای هنوز بی نظیر !
آیه آیه ات صریح ، سوره سوره ات فصیح !
مثل خطی از هبوط ، مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان ، مثل گریه بی امان
مثل لحظه های وحی ، اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب ، در دیار خویشتن
با تو آشنا شدم ، با تو در همین مسیر !
از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی
دیدمت ولی چه دور ! دیدمت ولی چه دیر !
این تویی در آن طرف ، پشت میله ها رها
این منم در این طرف ، پشت میله ها اسیر
دست خسته ی مرا ، مثل کودکی بگیر
با خودت مرا ببر ، خسته ام از این کویر !

“دوست داشتن ” را با تمام وجود یادش دادم …

رفت و امتحانش را به دیگری پس داد …

سر سفره چیزی نبود…

یخ در پارچ و پدر، هردو آب شدند!

چه دنیای بی رحمیست…