روزی مورچه ای، دانه ی درشتی برداشته بود و در بیابان می رفت. از او پرسیدند: کجا

می روی؟ گفت: می خواهم این دانه را برای دوستم که در شهری دیگر زندگی می کند، ببرم. گفتند:  واقعا که مسخره ای! تو اگر هزار سال هم عمر کنی نمی توانی این همه راه را پشت سر بگذاری و از کوهستانها بگذری تا به او برسی.  مورچه گفت:  مهم نیست. همین که من در این مسیر باشم ، او خودش  می فهمد که دوستش دارم.

     در عشق باش که مَستِ عشقست هر چه هست

     بـی کــــار و بـــــار  ِ عشـق بَـر دوسـت بــــار نیست

     گــویند عـــــشق چــــیست، بـگــــو تـــَرک اخـــتـیـار

     هــــر کـــــــــو  ز اخـــتـیار نَـــرَست، اخـتـیار نـیـست